تقدیم به معلمین

                                                                          معلّم

                             زجـا برخیـز سودایـی دگـر شـد دلی عـاشق شد عـالم با خبـر شـد

                             زنـی برخـاست بـانگ بی قـراری که جـان شمـع بـر آتش سپـر شـد

                             کدام آتـش ، کدامیـن راه روشـن چه می سـوزد که می نالد چه بر شـد

                             یکی اندیشـه کرد و گفـت هشـدار کزین مشعل عجـب نوری ثمـر شـد

                            چـو تابید از جـوار عشـق نـوری دلـش روشـن خصالش با اثـر شـد

                             پیمـبـر مکتبـی زیبـا بنـا کـرد مـعـلّـم نـاجـی کـلّ بشـر شـد

                             که شغل انبیـا چون سوز و ساز است چـراغ عـلــم را او راهـبـر شـد

                             چـو معنـای الهـی را به دل دیـد بـرای خلـق عالـم چون پـدر شـد

                             زلال چشمـه را نوشیـد و نوشانـد به جـان تشنـه کامـان ابر تـر شـد

                             صفـای کوهسـاران رنـگ راهـش بلنـدای نگـاهـش سـایه سـر شـد

                             شمـیـم عطـر گـلـهـای بهـاری زعطـر گفتـه هـایـش معتبـر شـد

                                  به من آموخـت چون او درس حق را دعـا گویـش پنـاهی تا سحـر شـد